Meerijden met vrijwilliger Ron bij Doras maaltijdservice

Door Lida Fokker

Het is dinsdagmiddag kwart over twaalf. Ik rijd mee met vrijwilliger Ron, die met zijn eigen auto de warme maaltijden gaat bezorgen in buurten ten westen van het kanaal. Ron is 55 en doet dit werk al zo’n 6 jaar. Hij wil dit werk nog jaren blijven doen, het bevalt hem goed. Vrijdag is zijn vaste bezorgdag, zowel ’s ochtends als ’s middags, samen met zijn collega, die dit werk al meer dan 10 jaar doet. Ze hebben een vaste rolverdeling, Ron rijdt, zijn collega brengt de maaltijden naar de cliënten. Hij vindt het zeer nuttig werk, je doet iets waar echt behoefte aan is, je helpt mensen die die hulp echt nodig hebben.
Vandaag valt hij in en doet de klus in zijn eentje.

Het begint ermee dat hij de maaltijden, die in de oven van het Doras gebouw aan het Hagedoornplein opgewarmd zijn (dat heeft coördinator Caroline gedaan), uit de oven haalt en in piepschuim dozen zet. Eerst legt hij een hete metalen plaat in de doos, zodat de maaltijden goed warm blijven. Maaltijden erin, deksel erop. Toetjes uit de koelkast halen en in de koelbox stoppen, met koelelementen erbij. Van Caroline heeft hij een bezorglijst gekregen, die hij op volgorde af zal werken. De rijroute is dus bekend. Op de lijst staan ook bijzonderheden, bijvoorbeeld of de warmhouddoos voor de bewoner geopend moet worden of dat iemand slechthorend is.
Hij rijdt met zijn eigen auto, tegen een kilometervergoeding.

We gaan op pad. Eerst de van der Pekbuurt, dan Floradorp, de Banne, de Molenwijk en tot slot Tuindorp Oostzaan. Dertien adressen in totaal. Iedere keer stoppen, op de lijst kijken welke maaltijd de betreffende cliënt moet krijgen, deze overdoen in een kleine piepschuim doos en een toetje erbij pakken uit de koelbox. Als het goed is krijgt hij de lege piepschuim dozen weer retour. Het gaat vlot vandaag, we doen er zo’n 5 kwartier over. Iedereen doet open, hoewel het soms even duurt. Veel eengezinswoningen, enkele appartementen in hoge flats. Allemaal hoogbejaarde mensen. Je kiest niet zomaar voor een dagelijkse warme maaltijd bezorging. In één geval valt er bij het openen van de piepschuimbox wat bruine jus uit de maaltijd. Ron ziet het en vraagt aan de bewoonster of ze in staat is te bukken. Nee, dus dan veegt hij de jus op met een keukenpapiertje. Zo gebeurd, kwestie van attent zijn.

Ron is trots op zijn werk. Hij vindt eigenlijk dat dit betaald werk hoort te zijn. Het is een verantwoordelijkheid van de overheid om te zorgen voor deze groep mensen, die vaak eenzaam zijn en niet meer in staat om voor zichzelf te zorgen. Mensen langer thuis laten wonen brengt ook verplichtingen met zich mee.
Het zijn bijna allemaal alleenstaande ouderen, een enkele keer betreft het een echtpaar. Een belangrijk onderdeel van het werk is het signaleren: wordt er open gedaan, kan de cliënt zichzelf nog verzorgen, is hij of zij in de war. Ron heeft wel eens meegemaakt dat een bewoner gevallen was, hij kon gelukkig nog net al kruipende de deur openen. In zo’n geval ben je de reddende engel.
Als iemand de deur niet open doet gaat Ron klepperen met de brievenbus, op het raam tikken, naar binnen proberen te kijken of bij de buren aanbellen. Alle afwijkende zaken noteert hij op het bezorgformulier. Caroline (of Loes) onderneemt dan actie. Dat kan van alles zijn: familie bellen, thuiszorg inschakelen, maatschappelijk werk, iemand om de tuin te doen. Doras heeft een groot netwerk en veel activiteiten. Dat is het grote pluspunt van deze maaltijdservice.

Zo af en toe maakt Ron iets bijzonders mee. Bijvoorbeeld dat iemand in z’n ondergoed zit of dat iemand uit eenzaamheid toenadering zoekt. Maar hij is duidelijk: we houden professionele afstand. Soms wil iemand een flinke fooi geven uit dankbaarheid. Dat gaat te ver en wordt geweigerd. Een chocolaatje of mandarijntje kan nog wel. Iemand die dement is kan heel lief zijn maar soms kan iemand ook kwade zin hebben. Het komt allemaal voor. Ron en andere vrijwilligers maken het allemaal mee. Zij doen hun werk met liefde en zien hoe belangrijk het is. Maar het blijft voor de meeste mensen een verborgen activiteit. Je ziet het pas als je er zelf mee in aanraking komt, bijvoorbeeld bij je eigen ouders, dan snap je hoe belangrijk het is. Ron snapt het.

Wil jij ook graag je steentje bijdragen? Iets betekenen voor de buurt? Heb jij tijd over? Dan is vrijwilligerswerk misschien wel wat voor jou! Kijk eens hier. Je kan op allerlei manieren helpen.